Professor Teun Parijs
E-mail teun@dosangeles.nl
Website www.dosangeles.nl
volg mij op twitter

 

De dag na de aanslagen was ik in Parijs

 

Als de terroristen van IS me angst aan willen jagen met die gruwelijke aanslagen in Parijs, is dit het enige wat ik kan doen, laten zien dat ik geen angst heb, bedenk ik me. De grenzen zijn zogenaamd dicht, maar ik krijg gewoon alles online geboekt. Mijn Hotel bij Place de Bastille. En de Thalys ook, wat me iets meer moeite kost.

 

Als ik de volgende morgen vanuit het vredige en rustige Woudrichem vertrek denk ik wel even: Teun, is dit nu handig met je impulsieve gedrag. Maar ik ga toch, ik laat me Parijs niet afnemen!

 

We vertrekken uit Rotterdam en tweeënhalf uur later sta ik op Gare du Nord. Daar staat écht veel politie. Met automatische wapens en al. Er wordt iemand gecontroleerd omdat die er anders uitziet. Ik niet, ik loop nu in Parijs en heb nog geen Paspoort laten zien. Een taxi dan maar. We rijden op weg naar mijn Hotel langs Place de la Republique, langs het grote monument, het loopt er bomvol met mensen die eer betonen aan de vele slachtoffers. De taxichauffeur, zucht gemeend: ‘Terrible, terrible’. Ik zie dat het hem allemaal heel zeer doet.

 

Het Hotel is nog steeds even eenvoudig en even vol herinneringen. Die avond naar Place de la Republique. Iedereen is rustig en ze branden kaarsjes en tonen respect voor de grote aantallen slachtoffer van dit geweld. Van angst is geen sprake. De wereldpers staat er ook naast, met tientallen satellietbusjes. Een paar man politie loopt er. Aan de zijkant staan busjes vol gendarme klaar.

 

De erop volgende zondag wil ik naar het Museum, nét als wat ik normaal gewend ben. Met de Metro naar het Louvre. Het enorme gebouw is gebarricadeerd. Twee rijen dranghekken en zwaarbewapende agenten voor die normaal de zo glanzende glazen Piramide. Het maakt indruk. Het Louvre is waarschijnlijk het grootste doelwit van IS bedenk ik me. Bij de Metro kan ook niemand meer op de rails komen zag ik: poortjes gaan open als de metro er is. En bij het Louvre stopt de Metro niet meer, want dat station ligt onder het museum. Bizar en naar!

 

Naar Muze d’ Orsay, dat prachtige gebouw is ook gesloten. Onderweg wordt er een getinte man aangehouden in een wat gedeukte auto. Drie agenten met een kleine Citroën bestelauto hebben hem klemgereden. Alles wordt uitgebreid gecontroleerd. Hij schelden, terwijl één van de agenten een Uzi in de aanslag op hem gericht houdt. Zo gaat dat de hele dag. Heel de dag scheuren politieauto’s en motoren met grote snelheid langs en hoor ik scherpe sirenes. Steek niet de gek met die Fransozen, ze maken ter plekke gehakt van je.

 

Het is mooi zonnig weer. Veel mensen op straat, publiek zat, die willen zich geen angst laten aanjagen. Veel joggende mensen langs de Seine. Kinderen op kleine fietsjes en rolschaatsen zijn vrolijk in de weer. De terrassen op De Champs-Élysées zijn overbevolkt. Het is fijn en indrukwekkend om hier te zijn, dit geeft me meer moed dan dat ik heel het weekend in Woudrichem de media zou volgen over Parijs. Wat hou ik van die machtige stad, als in het liedje van Cole Porter: 

 

‘Every time I look down on this timeless town

Whether blue or gray be her skies.

Whether loud be her cheers or soft be her tears,

More and more do I realize:

 

I love Paris in the springtime.

I love Paris in the fall.

I love Paris in the winter when it drizzles,

I love Paris in the summer when it sizzles.

 

I love Paris every moment,

Every moment of the year.

I love Paris, why, oh why do I love Paris?

Because my love is near.’

 

Mijn naam is Parijs, Teun Parijs!

 

 

 

 

Alles is mogelijk op DosAngeles®