Afscheid van Lea 15 Februari 2012
Het zijn geen kleine dingen om afscheid te nemen. Zeker als het de laatste keer is dat je iemand ziet. Dus de hele dag heb ik aan niks anders gedacht. Lea is een vrolijke lieve vriendin van de familie. Getroffen door iets waar niet van de winnen valt. Daar lag ze. Bleek en halfverdoofd. Haar stem klonk nog even lief als altijd. Soms was ze erbij en dan sufte ze weer weg.
Lea zeurde nooit ook niet over andere mensen. Ze hield van het leven. De zee vooral van de zee. Een paar dagen geleden was haar wens in vervulling gegaan. Met een ambulance nog een keer naar Haamstede. De plek waar ze ieder jaar op vakantie gingen. Ik: 'Ben je in Haamstede geweest?' Zij: 'Ja bijna!' Ze bedoelde dat de Ambulance niet helemaal naar de branding gereden was. Want daar lagen haar beste herinneringen.
Aan de muur hingen twee schilderijen met strand en zee. Daaronder lag een bleke vrouw op een bed. Die met veel pijn afscheid moet nemen van het leven. Het vreemde is dat ik dacht: 'Wat mooi als je tot het einde zo positief bent en zo sterk.' Na een uurtje ging ik weer. Nog even een streek over haar wang een kus op haar mond. Zij met die lieve stem: 'Dag Teun.' Ik: 'Dag Lea!'
Mijn naam is Parijs, Teun Parijs!
Alles is mogelijk op DosAngeles®